W kancelarii adwokackiej często spotykam się z pytaniami dotyczącymi możliwości dochodzenia zadośćuczynienia od małżonka winnego rozkładu pożycia w ramach ochrony dóbr osobistych. Żal i rozgoryczenie po zdradzie powodują chęć „odwetu” w postaci uzyskania rekompensaty pieniężnej za zranione uczucia małżonka.
Jeszcze do niedawna można było spotkać orzeczenia, w których sądy zasądzały zadośćuczynienie za naruszenie dóbr osobistych w związku ze zdradą małżonka. W jednej z takich spraw, sąd okręgowy uznał powództwo i przyznał zdradzanemu mężowi 20 tys. zł zadośćuczynienia za krzywdę od byłej już żony i 15 tys. od jej partnera. Na skutek skargi Rzecznika Praw Obywatelskich, sprawa trafiła do Sądu Najwyższego.
Wyrokiem z 11 grudnia 2018 r. (sygn. IV CNP 31/17) Sąd Najwyższy podzielił stanowisko Rzecznika Praw Obywatelskich i uznał, że zdrada małżeńska i narodziny pozamałżeńskiego dziecka nie mogą być podstawą dochodzenia zadośćuczynienia od zdradzającego małżonka i jego partnera w trybie ochrony dóbr osobistych. Sąd Najwyższy stwierdził, że uwzględnienie powództwa o naruszenie dóbr osobistych było nieuprawnioną ingerencją sądu cywilnego w konstytucyjnie gwarantowaną wolność jednostki w zakresie życia osobistego i rodzinnego.
Zdrada małżonka nie może być podstawą do wytoczenia sprawy o ochronę dóbr osobistych.
