Możliwość zasiedzenia służebności przesyłu na gruncie stanowiącym własność gminy.
Sąd Najwyższy w wyroku z dnia 10 lipca 2013 r., wydanym w sprawie o sygnaturze akt V CSK 320/12 uchylając zaskarżony wyrok i przekazując sprawę do ponownego rozpoznania Sądowi Apelacyjnemu odniósł się do kwestii dotyczących wynagrodzenia za korzystanie z nieruchomości od posiadacza urządzeń i napowietrznej linii elektroenergetycznej, posadowionych przez poprzedniego właściciela gruntu oraz zasiedzenia służebności przesyłu lub służebności gruntowej odpowiadającej służebności przesyłu na nieruchomościach stanowiących uprzednio przedmiot własności państwowej.
W sprawie istotną kwestią było to, iż nieruchomość na której znajdowały się urządzenia przesyłowe stanowiła najpierw własność Skarbu Państwa, a następnie w wyniku komunalizacji własność gminy. Natomiast dzierżycielem urządzeń przesyłowych było najpierw przedsiębiorstwo państwowego, a następnie spółki prawa handlowego. Biorąc pod uwagę, że do czasu przemian ustrojowych w Polsce istniała tzw. jednolita socjalistyczna własność państwowa przysługująca niepodzielnie Państwu, kwestią wymagającą rozstrzygnięcia przez Sąd Najwyższy było to, czy mogło dojść do zasiedzenia służebności wykonywanej przez przedsiębiorstwo państwowe (które jedynie wykonywało zarząd mieniem państwowym) na gruncie należącym do Skarbu Państwa. Tożsamość podmiotów co do zasady powinna wykluczać taką opcję. Rozważania Sądu Najwyższego przedstawione w uzasadnieniu wyroku, z uwagi na wielość problemów, są niezwykle istotne dla praktyki, dlatego też warto je przytoczyć.
Analizując problematykę wynagrodzenia za bezumowne korzystanie, Sąd Najwyższe wskazał, że upływ terminu zasiedzenia wyłącza możliwość dochodzenia wynagrodzenia za korzystanie z cudzej nieruchomości także w okresie jego biegu. Pogląd ten odnosi się również do roszczeń uzupełniających kierowanych przeciwko przedsiębiorstwu przesyłowemu, którego pozycja prawna- na skutek nabycia służebności przesyłu lub służebności gruntowej odpowiadającej treści służebności przesyłu przez zasiedzenie- odpowiada pozycji nieruchomości władnącej.
Odnosząc się do kwestii dobrej wiary zasiadującego posiadacza Sąd Najwyższy wskazał, iż nie wyłącza jej wiedza o prawie własności przysługującym osobie trzeciej. W odniesieniu do posiadania prowadzącego do zasiedzenia o rodzaju wiary posiadacza, a w następstwie o długości terminu niezbędnego do nabycia własności nieruchomości przez zasiedzenie decyduje wyłącznie chwila objęcia jej w posiadania.
