Zgodnie z art. 337 §1 Kodeksu spółek handlowych akcje są zbywalne. Jednakże kwestia przeniesienie akcji na okaziciela nie jest regulowane przepisami Kodeksu spółek handlowych. W związku z tym odpowiednie zastosowanie znajdują przepisy Kodeksu cywilnego, dotyczące papierów wartościowych (w szczególności przepisy art. 9217, art. 92111, art. 92112 oraz art. 92116 KC). Dla ważności przeniesienia akcji na okaziciela wymagane jest spełnienie dwóch przesłanek: istnienie ważnej podstawy rozporządzania akcjami na okaziciela oraz przeniesienie własności dokumentu akcji poprzez wydanie akcji.
W przypadku pierwszej przesłanki istotne jest aby istniała ważna przyczyna przysporzenia. Zgodnie z art. 92111 KC w razie uzasadnionych wątpliwości, czy okaziciel dokumentu jest wierzycielem, dłużnik powinien złożyć przedmiot świadczenia do depozytu sądowego. W doktrynie wyrażono jednak pogląd, że w przypadku akcji na okaziciela powinność złożenia przedmiotu świadczenia do depozytu sądowego w razie wątpliwości co do tego, czy okaziciel dokumentu jest wierzycielem, może dotyczyć w praktyce tylko sytuacji, w której spółka poweźmie uzasadnioną wątpliwość co do autentyczności dokumentu akcji.
Druga przesłanka stanowi by oprócz faktycznego wydania akcji, nastąpiło przeniesienie własności dokumentu akcji, co potwierdza art. 92112 KC przeniesienie praw z dokumentu na okaziciela wymaga wydania tego dokumentu.
Przeniesienie akcji poza w/w przesłankami nie wymaga żadnej formy szczególnej, za wyjątkiem przepisów odnoszących się do poszczególnych rodzajów umów. Ponadto nie podlega żadnym ograniczeniom statutowym, tzn. umowa spółki nie może zawierać żadnych ograniczeń w zbywaniu akcji na okaziciela. Należy zatem stwierdzić, iż umowa taka może być zawarta w każdej formie dopuszczonej przez przepisy polskiego prawa cywilnego, w tym w zwykłej formie pisemnej (nie jest to jednak forma pisemna pod rygorem nieważności, lecz zastrzeżona jedynie dla celów dowodowych – art. 74 KC).
